บอร์ด ความรัก,เจ็บใจครับคนอายุช่วงคนไหนเคยมีชีวิตดีๆแล้จู่ๆก็ตกต่ำมาแชร์ความเจ็บปวดกันครับ ประสบการณ์ช.. โพสท์โดย ห่ะไรนะเจ็บใจครับ คนอายุช่วง 20-30 คนไหนเคยมีชีวิตดีๆ แล้จู่ๆก็ตกต่ำ.. มาแชร์ความเจ็บปวดกันครับจุดดประสงค์คือการระบายครับ ถ้าคุณเป็นคนที่ต้องการสาระในชีวิต แล้วเผลอเข้ามา ให้กดปิดไปจะเป็นประโยชน์ต่อคุณมากครับผมคิดจะพิมพ์กระทู้นี่มาหลายวันแล้วครับ พิมพ์ๆลบๆ บางทีพิมพ์อยู่ยาวๆก็กดปิดทิ้งไปเลยเพราะรู้ว่าก็เท่านั้น ไม่ช่วยอะไร แต่ผมอยากแค่จะระบายก็รู้ครับว่าพิมพ์ไปไม่ได้อะไร แต่ใครที่เป็นแบบผมจะทราบดีกว่า ทุกๆครั้งที่อยู่ในสภาวะที่แย่ๆมันจะไม่สามารถห้ามความคิดแบบนี้ได้เลย แม้จะเข้าใจ แม้จะรู้เหตุผล แต่ก็จะมีคำว่า " ทำไมวะ " ขึ้นมาตลอดหลังจากอ่านเรื่องราว ( ยาว ) ของผมแล้ว อาจจะเกลียดผม หมั่นไส้ผม ขยะแขยง ก็ไม่เป็นไรครับเพราะผมเองก็ไม่ใช่คนน่ารัก หรือคนดีอะไร ผมก็เป็นแค่มนุษย์ธรรมดาๆคนนึงเท่านั้น เพราะผมพิมพ์ตามความรู้สึกของผมที่เกิดขึ้น เล่าตามความจริงที่เกิดขึ้นผมจะเล่าสั้นๆกระชับๆ เฉพาะใจความสำคัญนะครับ[ ผมเคยมีชีวิตที่ดีกว่านี้ ตอนนี้ เรียกได้ว่าหน้ามือสู่หลังเท้า ย้อนไปประมาณ 6 ปีที่แล้วใช่ครับ ผมเคยรวย บ้านผมเคยรวย รวยแค่ไหนไม่สำคัญหรอกครับ..แต่ชีวิตวัยเด็กผมสบายมาตลอด ผมอยู่ในสังคมคนมีเงินมาตลอด เรียนอินเตอร์ตั้งแต่อนุบาลเลยครับจนมาเรียนปกติตอนมปลายตอนที่เรื่องมันเกิดขึ้น ตอนเด็ก Lego ผมมีครบแทบจะทุกชุดผมไปเที่ยวบ่อยมากๆ คุณพ่อคุณแม่รู้จักคนเยอะไปหมด อยากได้อะไรก็ได้ คนใช้ก็มี อะไรก็ไม่ต้องทำครับ จนกระทั่งวันนึง ผมเริ่มโตพอที่จะรับรู้จริงๆจังว่าอะไรเกิดขึ้นในบ้าน โดยที่พ่อและแม่สุดท้ายก็ปิดไม่อยู่คืนนั้นผมจำได้ดี เรียกได้ว่าวันแรกที่ผมรู้ตัว ผมไปโรงแรม ไปกินข้าวกับครอบครัวตามประสาแหละครับแต่ผมเพิ่งมารู้ทีหลังว่า Blancpain ของพ่อผม มันไม่อยู่แล้ว แต่เหมือนกับว่าเพื่อนพ่อผมจะให้มาด้วยค่าตอบแทนแลกกันไปครับ บ้านผมเกิดภาวะทางการเงิน เรื่องธุรกิจแหละครับ ตอนที่ยังดีๆ งานประจำและงานเสริม ยังไม่รวมของแม่ก็ประมาณเดือนละ 7-8 แสนบาทครับ บ้านผมก็ไม่ได้รวยขนาดร้อยล้าน แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าก็ระดับนึงแต่ที่ว่ามันก็ไม่มีอีกแล้วครับ ช่วงแรกที่หนักๆ ที่บ้านเคยมีเงินเข้าแค่เดือนละ 4 หมื่นก็มีมาแล้วครับจนมันสะสมและหนักขึ้นมาเรื่อยๆ หนี้ก็เริ่มมา ชีวิตผมก็เริ่มเปลี่ยนแปลงอย่างว่า รถของพ่อเริ่มหายไปคันสองคันเวลาเดินห้างผมไม่ได้ชี้นิ้วบอกแม่ว่าจะเอาอะไรอย่างเมื่อก่อน มันทำไม่ได้อีกต่อไปแล้วไหนจะปัญหาครอบครัวที่เริ่มไม่ลงรอยมาเรื่อยๆจนเวลาผ่านไปๆ จนถึงตอนนี้ ผมมาคิดๆว่า ทำไม ทำไมวะ ถ้าฟ้าจะแกล้งแบบนี้ ให้ผมไม่เกิดมารวยแต่แรกเลยดีกว่าตอนนี้ผมควรจะขับ BM ซึ่งถ้าตอนนี้พ่อผมยังทำงานเดิมอยู่ งานคงเติบใหญ่ มันเล็กน้อยมากที่พ่อจะซื้อรถให้ ไม่ใช่มารออยู่ป้ายรถเมอย่างทุกวันนี้ บางคน ผมควรจะไปอยู่ Funky Demo หรืออะไรทำนองนั้น โซนเอกมัยทองหล่อสาธรปาร์ตี้กับเพื่อน หิ้วสาวไปไหนต่อไหน ได้คุยกับผญสวยๆ จะกลับดึกแค่ไหนก็ได้เพราะมีรถขับกลับ ทำไมจู่ๆฟ้าก็เล่นตลกเรียนผมก็ไม่ได้แย่ ผมก็เรียนมรัฐ 1ใน5 ของประเทศไทย เกรดก็ 3 ภาษาผมก็ดี แต่ก็เท่านั้น ผมควรจะไปต่างประเทศได้คนเดียวทีที่อยากไปผมอยากซื้อหนังสือ หรืออะไรที่ผมชอบช็อปเสื้อผ้า ทุกๆอย่าง ความจริงคือผมทำที่พูดมาไมได้เลย สถานะทางการเงินบ้านผมย่ำแย่มากเวลามีผญเข้ามา เค้าก็เข้ามาเพราะแค่หน้าตา พอรู้ความจริงหน่อย สืบหน่อย เค้าก็ไป แล้วหัวใจผมล่ะ ความรู้สึกของผมล่ะ ถ้าผมเป็นเหมือนเมื่อก่อน ผมคงเป็นนายแบบไปแล้ว องค์ประกอบหลายๆอย่างมันเอื้อๆสำหรับสังคมที่ผมบอกมากๆแต่แล้วไงครับ ความจริงมันโหดร้ายเหลือเกิน ผมมองเพื่อนผมที่รู้จักมาแต่ก่อน เพราะสังคมเดียวกันเค้าไปมีทติ้งรถ จอดรถเรียงราย เที่ยวต่างประเทศ มีผญรายล้อม ช็อปแหลกลาน คือที่ตรงนั้น มีควรจะเป็นผมด้วยมันคือที่ของผมเลย ผมควรมีเงินเก็บส่วนตัวเป็นแสนๆไปแล้ว ถ้ามันไม่เกิดเหตุการณ์ครั้งนั้น และอีกมากมายมากมาก ที่ผมควรจะมี จะเป็นผมไม่รู้จะพิมพ์ยังไง จริงๆ ทำไมผู้คนรอบกายผมดูมีความสุขไปหมด ทำไม ไม่เข้าใจ ผมก็ไม่ได้ทำอะไรเลยทำไมผมต้องมาเจอะไรแบบนี้ ผมควรจะมีชีวิตที่ดีกว่านี้มากๆ ทำไมเป็นผมคนเดียวล่ะ ทำไมผมมาพิมพ์เพิ่มทีหลังนะครับสำหรับคนที่มีชีวิตดีๆ มีเงินใช้อย่างสบาย มีรถ มีครอบครัวที่ดี มีสุขภาพที่ดี อยู่ในสังคมชั้นบนตามบริบทสังคมมีงานดีๆ มีแฟนน่ารักๆ ชีวิตรายล้อมไปด้วยสังคมที่เพียบพร้อม ก็อยากให้ Treasure it and Be Thankfulทุกๆช่วงเวลาที่มีอยู่ แม้ขณะอ่านกระทู้นี้อยู่นะครับ คุณโชคดีมากแล้วจริงๆ คุณเป็นคนส่วนน้อยในสังคมจริงๆใช้ทุกช่วงเวลาให้คุ้มค่านะครับ ความไม่นอนคือสิ่งที่แน่นอนครับ คุณไม่มีทางรู้ว่ามันจะหายไปจากคุณตอนไหน คุณจะรู้สึกตัวและโหยหาตอนที่มันไม่อยู่กับคุณแล้ว ผมไม่อยากให้ทุกคนเป็นแบบนั้นขอบคุณที่รับฟังครับ
.jpg)
