อยากระบาย

อยากระบาย

บอร์ด ความรัก,อยากระบาย ประสบการณ์ช.. เนื้อหาโดย hellcellตั้งแต่จำความได้ ผมโดนแม่ทารุนหนักมากโดนตีประจำ ก็เข้าใจนะว่า ก็ต้องมีตีกันบ้างแต่แบบนี้ก็เกินไปอะผมโดนแม่กระทืบเพราะทำข้อสอบผิดเพื่อนแม่มาบอกแม่ว่า เรา(เพื่อนแม่)เอาเข็มขัดตีลูกตัวเอง แล้วแม่เราก็เลียนแบบ อยู่ดีดีก็เอาเข็มขัดมาตีเราบ้างชอบแช่งเราให้โดนฟ้าผ่าตาย คือไม่มีแม่ที่ไหนแช่งลูกตัวเองหรอกสอนอะไรเราแปลกๆแล้วก็พูดเดิมๆว่า youนะเป็นลูกที่โชคดีที่สุด ได้แม่อย่างฉัน ไม่มีแม่ที่ไหนดีแบบฉันyouนะวาสนาดีได้เกิดเป็นลูกฉัน ที่แปลกกว่านั้นทุกครั้งที่พูดเรื่องพวกนี้ต้องโมโห+ตะโกน ด้วยความเป็นเด็กเราก็ไม่พูดอะไร เพราะกลัวโดนตีเราจำไม่ได้นะว่าตีบ่อยหรือหนักขนาดไหน แต่มีครั้งหนึ่ง ตอนนั้นเราไม่สบาย แม่มาป้อนข้าวต้มมีอยู่จังหวะหนึ่งเราคิดในใจว่า ทำไมแม่ไม่ตี ผ่านมา 10 ปี+ ยังจำความคิดสั้นๆ ได้เลย ก็คิดเอาเองหรือกันว่าตีหนักขนาดไหนเรื่องตีขอข้ามไปเลย เอาเป็นว่าบ่อยมากส่วนพ่อชอบมาโมโหใส่ บีบคอบ้าง ไล่ออกจากบ้านบ้าง ตบตีบ้างผมเกลียดทั้งพ่อทั้งแม่เลยต่อไปพูดถึงที่โรงเรียน(ประถม)บ้าง ตอนอยู่บ้านโดนแม่ตีบ่อยเลยไม่พูดไม่จากับใครที่โรงเรียนเลยสรุปคือไม่มีเพื่อนเลยพอถึงม.ปลาย เราชอบดูถูกเพื่อนและนิสัยแย่ๆอีกเยอะ คงเป็นสันดานไม่ก็ติดมาจากแม่ เพื่อนทั้งห้องเลยเกลียดเรามีคนในห้องทำiphoneหายทุกคนก็ใส่ร้ายหาว่าเราขโมยซึ่งเราเปล่าสรุปเพื่อนที่โรงเรียนเกลียดตอนนี้เรียนมหาลัยก็ไม่มีเพื่อนเหมือนเดิม ส่วนเพื่อนที่มีก็เกลียดเราอาจารย์ที่มหาลัยก็เกลียดเรา เขาเห็นเราไม่มีเพื่อนเขาพูดใส่เราเลยว่า "น่าสมเพช"คือมนุษย์เป็นสัตว์สังคมอะยังไงก็ต้องมีเพื่อนบ้างแต่เราไม่มีเลยจริงๆอะตอนนี้เราบ้าไปแล้วอะ เวลาเราอยากพูดหรือคุยกับใครเราจะพูดกับตัวเองแล้วก็ตอบเองเพราะไม่มีเพื่อนเลยต้องพูดกับตัวเอง จริงๆเป็นตั้งแต่เด็กแล้วนะอาการพูดกับตัวเองเนื่ยแต่ตอนเด็กอาการยังไม่หนักเพราะยังพอมีเพื่อน2-3คนแต่ตอนนี้ก็ไม่ได้เรียนโรงเรียนเดียวกันแล้วไม่ได้เจอกันแล้ว ไม่ได้คุยกันแล้วตอนนี้อาการหนักมากๆ พูดกับตัวเองได้เป็นชั่วโมง บางครั้งนึกถึงตอนเด็กๆที่แม่ตีแล้วก็ร้องไห้ทั้งๆที่อยู่คนเดียวไม่ได้มีใครมาตีเราไม่ได้เป็นโรคจิตเภชเพราะเรากินยาแล้วแต่ไม่หาย หนักกว่าเดิมด้วยคำถามคือ เราต้องทำยังไง? เล่ายาวมากถามสั้นๆ